Dziś w Ewangelii czytamy, iż Jezus udał się na pustynię – czyli w miejsce odosobnione.
Na początku tego Wielkiego Postu wybrałam sobie pewną pustynię. Miejsce odosobnione. Nie wyjeżdżam daleko, wciąż jestem tu, gdzie mieszkam. Po prostu, najzwyczajniej w świecie – wylogowałam się z Facebooka.
Sam akt wylogowania może się wydać niewiele znaczący. W końcu – to „tylko jedno kliknięcie”...
Moje dziecko, nigdy nie dojdziesz do tego, byś mógł wlać dosyć miłości w serce człowieka i w cały świat, bo człowiek i świat są spragnieni miłości nieskończonej, a tylko Bóg może kochać miłością bez granic. Michel Quoist
Niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie. Św. Augustyn
Każdy z nas chce czuć się kochany - tęskni za tym nasze serce i ciało. Chcę być dla kogoś ważna, żeby ten ktoś liczył się z moimi uczuciami, moim zdaniem, żeby pamiętał o mnie, o tym, co lubię, chciał mojego dobra, przytulił i pocałował, pocieszył, kiedy pojawią się trudności, podniósł na duchu, żeby był. Kiedy już się taki ktoś znajdzie, rozpływam się ze szczęścia i chcę to wszystko odwzajemnić. Motyle w brzuchu, euforia, mój cały świat, mój bożek...
Przede mną - kolejka. Idzie szybko, ponieważ stoją w niej głównie dzieci. Przekazują sobie modlitewnik - pewnie jeszcze nie pamiętają do końca wszystkich "formułek". Za mną kolejni penitenci - o tych wiem, że niedługo będą do mnie pałać co najmniej niechęcią...
Rachunek sumienia jak zwykle wykonuję "w pośpiechu". Mam swój sprawdzony, znaleziony na stronie Dominikanów. Krótki i treściwy. Mój "pośpiech" podyktowany jest tym, że w głowie od dawna wiem, z czym idę. Refleksja nad wspomnianym rachunkiem to tylko dodatek do niezłego bagażu, który udało mi się nagromadzić przez ostatni miesiąc. Jestem jak zranione zwierzę...
Wróciłam właśnie z statnich rorat. Hasłem przewodnim w tym roku było nazwanie świętego Józefa Strażnikiem Skarbów.
Po tygodniowej przerwie (?) wracam do Poznania, do swojej codzienności. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu, przynajmniej staram się nie wracać do swoich obowiązków z myślą "byle do piątku i byle do domu". To nie jest tak, że nie lubię tego miasta, wręcz przeciwnie, ale chyba trochę przywykłam do odliczania do każdego weekendu. Zawsze byłam świadoma tego, że czas płynie bardzo szybko i nie mamy na to wpływu, ale ostatnie dni nauczyły mnie, że jeszcze w większym stopniu musze cieszyć się z tego co jest tu i teraz. Wiem, że to nie jest łatwe bo wraz z rozpoczętym adwentem, już wyczekuje samych Świąt. A co z tym pięknym czasem oczekiwania?
Dziękuję Ci Panie Jezu za kolejny dzień życia. Dziękuję Ci za to, że mogę być w domu.
Dziękuję Ci Panie za dzisiejszy ciepły obiad.
Dziękuję za to, że mam gdzie spać i co jeść.
Dziękuję za rodzinę, przyjaciół, za ich ogromne wsparcie.
Dziękuję Ci Panie za to kim jestem.
Dziękuję Ci za to, że mogę doświadczać Twojej opatrzności.
Niedziela (19.11.17 r.) Dzień powrotu do domu.
7.00 - pobudka. Szybkie śniadanie. Wspólna modlitwa Liturgią Godzin - jutrznią. Wyjazd metrem i trochę pieszo do kościoła na niedzielną Mszę św. do znanej już polskiej parafii św. Andrzeja Boboli. Sądzę, że liczba uczestników liturgii podobna jak u nas w Polsce na porannej Eucharystii. Ofiarowałem ją m.in. w intencji osób, które należą do Wspólnoty Emmanuel Tuliszków.
Sądziłem, że niedzielne śniadanie uda się zjeść w jakiś ciekawszych “warunkach”, ale z powodu konieczności opuszczenia hostelu przed godz. 11.00 i dostania się na lotnisko odpowiednio wcześnie, musieliśmy zadowolić się McDonaldem…
