Dziś w Ewangelii czytamy, iż Jezus udał się na pustynię – czyli w miejsce odosobnione.
Na początku tego Wielkiego Postu wybrałam sobie pewną pustynię. Miejsce odosobnione. Nie wyjeżdżam daleko, wciąż jestem tu, gdzie mieszkam. Po prostu, najzwyczajniej w świecie – wylogowałam się z Facebooka.
Sam akt wylogowania może się wydać niewiele znaczący. W końcu – to „tylko jedno kliknięcie”...
Ekstremalna droga krzyżowa. Długo wahałam się, czy iść, którą trasę wybrać- 20 czy 40 km? Zdecydowałam się na krótką. To i tak dla mnie wyzwanie.
Przede mną - kolejka. Idzie szybko, ponieważ stoją w niej głównie dzieci. Przekazują sobie modlitewnik - pewnie jeszcze nie pamiętają do końca wszystkich "formułek". Za mną kolejni penitenci - o tych wiem, że niedługo będą do mnie pałać co najmniej niechęcią...
Rachunek sumienia jak zwykle wykonuję "w pośpiechu". Mam swój sprawdzony, znaleziony na stronie Dominikanów. Krótki i treściwy. Mój "pośpiech" podyktowany jest tym, że w głowie od dawna wiem, z czym idę. Refleksja nad wspomnianym rachunkiem to tylko dodatek do niezłego bagażu, który udało mi się nagromadzić przez ostatni miesiąc. Jestem jak zranione zwierzę...
Być może nie jestem idelną wnuczķą, ale na pewno mam idealnych dziadków. Nie tylko dziś, ale każdego dnia staram się pamiętać i dziękować. Dziękuję Ci babciu, że każdego dnia mogę odczuwać Twoje dobro, troskę i miłość.
Dziękuję Ci Panie Jezu za kolejny dzień życia. Dziękuję Ci za to, że mogę być w domu.
Dziękuję Ci Panie za dzisiejszy ciepły obiad.
Dziękuję za to, że mam gdzie spać i co jeść.
Dziękuję za rodzinę, przyjaciół, za ich ogromne wsparcie.
Dziękuję Ci Panie za to kim jestem.
Dziękuję Ci za to, że mogę doświadczać Twojej opatrzności.